Tijd

Tijd

Met mijn nieuwe beste vriendin, Marie Calgliari; een correspondente van de Zwitserse publieke omroep, waarmee ik zojuist samen een taxi deelde omdat we allebei de bus hadden gemist richting Dulles International Airport, sta ik keurig om kwart over zeven te wachten bij de gate van de internationale arrivals. Het is er erg druk op deze vrijdagavond maar toch val ik op in de menigte, ik heb in allerijl op donderdag namelijk nog een houten bord in elkaar weten te timmeren met de schreeuw; “The Kemerinks” erop geschilderd. Het is blijkbaar druk bij de doane want om half negen zie ik nog niemand. Marie constanteert dat we met de volgende bus nog makkelijk op tijd waren geweest; en ik maar denken dat die Zwisters altijd zo goed met klokken waren. Nederland wint in ieder geval deze wedstrijd want om iets na kwart voor negen komt mijn bezoek eerder uit de sluis dan dat van Marie.
Eindelijk! Het heeft wat zweet, tranen en (nee geen bloed, sorry Franklin) flexibiliteit gekost maar na bijna negen volle maanden sluiten we elkaar weer in de armen, heerlijk ze weer te zien! Hans, Hennie, Jessica en Joas weer eens met zijn vieren bij elkaar, en dan ook nog in de vakantiesferen, dat is alles bij elkaar precies 15 jaar geleden! Toen sloeg Jessica, voor het eerst samen met Chris op vakantie, linksaf met een tentje richting Frankrijk. Joas, toen nog vergezeld door een teddybeer en ouders rechtsaf richting voor het eerste van daarna nog vele Waddenbezoek. 15 jaar na dato staan we samen op een vliegveld in Washington omdat ik tegenwoordig in Baltimore woon vanwege een internationaal georienteerde betrekking in een duur spel genaamd de Hotellerie, mam straalt en pinkt voorzichtig iets druppelvormigs weg met links, pap met de landelijk bekende en onbetaalbare goedlachse glimlach en grote zus Jes ziet er fantastisch uit! Allemaal gezond, allemaal succesvol, allemaal weer samen; wat is tijd iets moois wanneer het in je voordeel werkt.

We lachen, kijken, praten onzin, herhalen dingen meermaaldelijk vanwege dicht zittende oren, maken ruzie met de waarschijnlijk enige malavide bagagekar van het district die wij weer net hebben uitgekozen en lopen snel richting de uitgang van de luchthaven. Ik sla snel linksaf bij het bureau van SuperShuttle, schuif de beste man een bepaald groen briefje toe en binnen tien minuten zitten we in een prive-shuttle richting Baltimore, wat nou rij, wat nou gedeelde bus, we zijn moe, willen naar huis en dit is Amerika, onze bus staat klaar => netwerk!
Ik praat vanwege persoonlijke hondsblijheid in de taxi honderd uit en verpraat mezelf al over het feit dat ik de hele week vrij heb geregeld. Eenmaal thuis drinken we nog snel even wat en sluiten dan de dag af, het word nog een drukke week.

Buy me some peanuts and Cracker Jacks!
Ondanks dat de weergoden wel iets beter hun best hadden mogen doen was het een heerlijke week waarin we erg veel gezien en gedaan hebben en vooral heel veel lekker hebben bijgekletst. Baltimore is wat dat betreft veel meer een Amerika ervaring dan New York zou zijn geweest. Elke dag heerlijk uit eten geweest voor diner en vaak ook voor lunch, de beste cheesecake ooit gegeten, de familie verbaast over de porties, de prijzen en de tipcultuur.
Op maandag en donderdag naar Washington geweest, die stad zelf is een museum opzich, alles gezien; Washington Monument, Lincoln Memorial, het parlementsgebouw, Jackson Memorial talloze musea en niet in de laatste plaats het Witte Huis. Twee keer naar America’s favorite past-time; mijn allereerste liefde honkbal! In historisch Camden Yards de plaatselijke Orioles tot twee keer toen zien winnen van de Minnesota Twins, meegezongen met de stadionspeaker, zonnebloempitten, koud bier en het kraken van het grevel in contrast tegen de loopzuiver geworpen leren bal versus de beste slagmensen ter wereld; onbetaalbaar. Verder nog geshopt in de grootste Mall van de regio, ons verbaast over de prijzen van alle nieuwe artikelen en beseft dat we jaren lang mooi zijn besodepiepeld in Nederland, H&H genoten, ondanks kartonnen bekers, van de heerlijke Starbucksjes overal, J&J shopten ondertussen rijkelijk en kletsten heerlijk bij; Viva VISA.
Nog ontbeten in het hotel, rondleiding, koffie in mijn winkel, Fort McHenry, The National Aquarium, verdwaald in Barnles en Nobles en zo voort.
Vrijdag 8 mei stond om half vijf dezelfde prive-shuttle weer klaar, nog een lach en een traan; nogmaals bedankt, het was een onvergetelijke week!

Expresso
Inmiddels alweer 6 weken geleden dat ik voor het eerst officieel open ging met Expresso, erg spannend allemaal en zal eerlijkheidshalve bekennen dat ik toch ook wel een beetje vlinders voelde. Nu naar zes weken mag ik wel zeggen dat het een zeer geslaagde opening is geweest, veel lofende reacties, felicitaties van iedereen en vooral een ultieme ervaring rijker. Ik heb weinig tot geen veranderingen door hoefen te voeren, wat redelijk uniek is bij een opening, bijna alles stond initieel logistiek goed en ik zie de omzet wekelijks toenemen, alhoewel ik moet toegeven dat ik in de eerste p&l nog een beetje verlies had ($ 6.000 ghum), echter geheel te verifieren wanneer je de additionele investeringen en inkoop er tegenover zet, niet in de laatste plaats mijn laatste bestelling voor rookwaren te tellende 3.500 groene briefjes met pres. Washington erop gedrukt. Ook lof dus toen ik eergister als het ware op audientie moest komen bij de financieel directeur, uitslag; ik had het uitstekend gedaan, pff dacht deze stagiere van 22. Ook hier was ik toch nog wel een beetje bang voor. Zal jullie niet met de financiele ratios, analysis of details opzadelen maar mede vanwege mijn goede administratie en boekhouding kwam mijn winkel goed uit de verf. Letterlijk en figuurlijk.
Helemaal nu ik bezig ben mijn scriptie af te ronden welke over Expresso gaat zie ik pas hoeveel werk het eigenlijk was in een ultiem korte tijd, ongeloofelijk veel geleerd en een rijkelijke toevoeging voor mijn ervaring en cv; ik heb genoten.
Met deze scriptie probeer ik als het ware een brug te slaan tussen het theoretische veld aangaande het openen van een food and beverage outlet en de daadwerklijke operationele uitvoering die ik gedaan heb in Expresso. Via diverse literaire studies probeer ik eerst aan te tonen dat dit zuiver gedistilleerd concept een significante meerwaarde geeft en overlevingswaarde heeft in de huidige markt alvorens ik als het ware de verschillende fases ontleed aangaande de implementaties en planning van de theorie richting de desbetreffende operaties. Ik weet niet of de laatste alinea voor iedereen erg interresant is maar vanuit de familiare sferen krijg ik hier nogal veel vraag naar.

Hals und Beinbrauch!
Mede doordat Expresso al zo snel goed staat ben ik opnieuw veranderd van afdeling, voel me zo af en toe net een marionetpop en heb dit ook flink even aan het licht gebracht de afgelopen weken. Voel me absoluut nergens te goed voor maar merk duidelijk dat bij een gebrek aan leidinggevende consistentie de algehele motivatie beneden het vriespunt daalt en dit benadeeld duidelijk de weksfeer. Medewerkers vragen me elke dag waar ik nu weer “sta”; “Are you working with us today Joe”? Soms dus wel en soms dus niet, voor hen ook niet fijn en heb mijn begeleiders dit ook duidelijk laten weten. Die zijn allebei nog jong en als afdelingshoofd onervaren en gaan vaak als een spring in het veld tekeer en willen daadwerkleijk alles wel meteen veranderen. Opzich goed want er is genoeg te doen maar de daadwerklijke efficientie van alle afdelingen daalt erdoor naar een punt waar zelfs de AEX nog niet is geweest. Beleid kost tijd en in plaats van eerst te zaaien om vervolgens te oogsten staan ze dagelijks met zijn tweeen gigantisch aan de boom des afdeling te schudden met alle gevolgen van dien. Het is voor mij nog een week of zes dus maak me niet meer al te druk.
De nieuwe afdeling is banqueting, even voor de buitenwacht; alle conferenties, vergaderingen, grote partijen, bruiloften etc. Deze afdeling had tot een paar weken geleden nog een afdelingshoofd maar vanwege een klassieke versie van sexuele intimitatie staat de beste man, ondanks zijn toegegeven Mea Maxima Culpa, tegenwoordig op straat want van dat soort geintjes houden in dit land niet, geen genade, voor niemand.
Mede hierdoor staat de afdeling nu onder de altijd enthousiaste leiding van nieuwe Duitse vriend Julian, die een zwaarder accent heeft dan Boris Jeltsin na twee flessen huisgestookte wodka, und Jopie aus Holland. Samen lukt het ons aardig en in het land der blinden is eenoog nog altijd koning, zo ook in banquetingland.

Run Joe Run!
Zoals eerder vermeld had ik me aangemeld voor de halve marathon van Baltimore, die is helaas gepland op 10 Oktober dus dat halen we niet meer, aankomende zaterdag (20 Juni) staat wel de plaatslijke 10-miler (16 km) op het menu. Samen met de hoteldirecteur gaan we dan daar maar van start. Start is om 7.30 in de ochtend, we willen hem samen lopen met een eindtijd van rond de 80 minuten als doel. Dit betekent 8 minuten per mile oftewel 400 meter per twee minuten (atheletiekbaan); 40 ronden lang. In mijn trainingen doe ik er onder de 90 minuten over dus op wedstrijddag moeten we wel kunnen pieken. Mijn aliant is meermaaldelijk marathon/triathlon en Iron Man loper dus eens kijken of ik hem bij kan houden. Ben als alles goed gaat van plan begin November nog een georganiseerd wedstrijdje te gaan lopen hier ergens in de USA, intimie weten welke, en neem deze dan ook erg serieus, heb er veel zin in. U hoort ervan.

Peter Stuyvesant
Was afgelopen dinsdag (16 Juni) nog even in heerlijk New York, vanwege vergadering van het PS commitee. Weer erg interresant en bemoedigend, aan het eind kwam de rondvraag wie er nog naar de Haringparty ging, twee deuren naast het Neerlands consulaat waar we altijd vergaderen. Haringparty? Ik was nog niet op de hoogte maar op de afdeling lange termijn ideologie in mijn hersenpan ging meteen de “Netwerk-Alarmbel”.
Haring en Heineken op de Holland Club, snel omgeschakelen naar de borrelstand; veel Leidsch bankgebral, veel handen schudden, kaartjes wisselen en lobbyen want over zes weken ben ik tenslotte officeel werkloos. Oude bekenden tegengekomen, gelachen en gedronken; wat is het vergankelijk maar wat hou ik ervan. In 3 maanden Baltimore niet zoveel interresants meegemaakt als in 20 uur New York; count me in Frank, I want to be a part of it (again).
Tegen half negen word het toch wel erg melig, staan zoals vanouds de vaderlandse journalisten de sta-tafels omhoog te houden, hangen de stropdassen op half zeven en zijn de colbertjes vervangen door opgestroopte mouwen die de dubbele-aardappel-tong-woorden kracht bij moeten zetten. Tijd om te gaan, de snit is eraf zou Smeets zeggen.
Pak een vertrouwde yellow-cab, vertel de chauffeur de richting en welke brug ik prefereer. Laat even later Manhatten weer achter me, kijk nog eens om en pink net zoals mijn moeder zes weken geleden iets weg uit mijn ooghoek. Sterk spul die Hollandse nieuwe op oud Hollandse bodem.

Het ga je goed!
Liefs Joas!